Skrýtinn dagur...

Skrýtinn dagur í dag. Hann átti að byrja á því að ég héldi smá kynningu á einni starfsstöðinni á mínum vinnustað. Eins og ég er búin að halda á nokkrum undanfarna daga. Síðan átti að aðstoða yngrison við að læra fyrir stærðfræðipróf morgundagins. En meira segja hinar bestu áætlanir geta farið úrskeiðis...

Vaknaði með ælupest. Eða svo hélt ég. Svimaði eitthvað á leið á klósettið en varð strax flökurt. Nei, það er ekki það sem þér datt í hug... Það. Er. Búið. Að. Binda. Fyrir.

Svona var næsti hálftími, hangandi yfir klósettinu og skúringafötunni og kúgaðist og kúgaðist. Síðan lagðist ég niður og þá fór allt á fleygiferð. Snérist og ég náði ekki að festa augun á einn punkt. 

Guðminngóður. Heilaæxli. Heilablæðing. Hjartaáfall. Eitthvað...

-Það eru hugsanlega lausir steinar í eyranu, sagði hjúkrunarfræðingurinn í símann.

Steinar. Hvað meinar manneskjan eiginlega?

-Þú getur komið fyrir hádegi og hitt lækni.

Lækninn hitti ég. Sá ó-stereotýpískasti sem ég hef séð.

Sítt hár.

Tom Selleck yfirvaraskegg.

Goatee.

Læknir mæ es...

Jæja, áfram með smjérið.

Við tók rannsókn þar og niðurstaðan var að Tom Selleck sendi mig á HNE í Fossvogi. Háls, nef og eyrnadeildina.

Þar tók nú bara skemmtilegt við.

-Bentu á nefið. Labbaðu hænuskref. Marseraðu á staðnum með lokuð augun. Settu þessi gleraugu á þig og hafðu augun opin. 

Gleraugun voru eins og gömlu flugmannsgleraugun nema það var ekkert að sjá út. Bara innávið. Það voru myndavélar innaná gleraugunum. Augun voru rannsökuð í bak og fyrir meðan mér var dýft nokkrum sinnum afturábak eins og við skírn í sértrúarsöfnuði.  Á meðan horfði læknir á skjáinn og athugaði hvort eitthvað titraði í augunum.

Nebbs, ekkert titraði.

Niðurstaðan?

Fyrir utan að líta út eins og asni, bendandi í allar áttir og með svört þykk flugmannsgleraugu?

-Það kemur fyrir marga að fá svona svima og engin útskýring finnst.

Olræt.